Eergisteren zijn 3 vrienden van me eindelijk naar Amsterdam gekomen om mijn kamer te bekijken en er een gezellig dagje uit van te maken. Voor hun privacy noem ik ze monsieur Fase, Stuard Haas en Pinkie (ze weten dat ik over ze schrijf met deze namen, hihi).
Na een lange reis naar Amsterdam kwamen we een bedelaar op het station tegen die ons infecteerde met een liedje wat we het hele weekend nog hebben gezongen (but seriously, het slaat nergens op). Heb je een eeeeeuuuuro, voor marihuaaaaanaa? Nouja, eerlijk was hij wel.
In de laatste etappe van deze reis besloten we om eerst onze spullen op mijn kamer te dumpen en vervolgens een bezoekje te brengen aan Artis, de dierentuin van Amsterdam. Want hoe rustgevend kunnen beestjes te midden van de betonnen jungle zijn! Gelukkig woon ik achter Artis dus was het maar een klein stukje lopen (en ach, een beetje beweging kan geen kwaad).
Eenmaal binnen hebben we natuurlijk eerst een tijdje naar de aapjes staan kijken. Ontkennen heeft geen zin, dit is algemeen bekend; iedereen vind het leuk om naar aapjes te kijken. Of het nou is om je vrienden belachelijk te maken omdat ze zoveel op ze lijken, je ze gewoon ontzettend schattig vind of om erom te lachen hoeveel ze eigenlijk op mensen lijken, niemand kan de aapjes harteloos overslaan. Nadat we genoeg vergelijkingen voor de hele dag over elkaar hadden gemaakt vervolgden we onze weg naar het aquarium.
Nog voor we daar ook maar in de buurt waren bleek Stuard een ware vogelfluisteraar te zijn. Wat voor beest het precies was weet geen van ons meer, maar we waren het erover eens dat hij een ontzettend gaaf kapsel had.
Een hoop intrigerende vogels en andere gevederde moderne dinosauriërs verder hadden we eindelijk onze eerste bestemming bereikt: Het aquarium. De hilariteit onder de jongens was groot toen zij een vrij vierkant visje vonden, die volgens Stuard ontzettend veel op een ruimteschip leek (wat ik een vrij originele vergelijking vond voor het gele visje). Niet lang erna vonden we als echte ontdekkingsreizigers van de zeven zeeën de zogenaamde ‘garden-eels’ (aquarium collage) en een schildpad met neusgaten waardoor hij er echt belachelijk uitzag. De piranha’s konden wel een kunstgebitje gebruiken als ze er gevaarlijk uit wilden zien, want er was geen tandje in die vissen te bekennen (misschien hebben ze ooit een verzorger opgevreten?).
De vlinderkas was niet interessant, de olifanten stonken en het stekelvarken wilde zich niet laten knuffelen. Ja, ik had de grootste dierenliefhebbers die je kan bedenken om me heen. Om ons toch echt even in de jungle te wanen gingen we naar het verblijf waar je tussen de mini-aapjes en vogels kan wandelen. Ik dacht altijd dat parkieten vervelend herrie kunnen maken maar ik werd met beide voetjes stevig in de grond gedrukt toen twee kindertjes zo hoog mogelijk gillend binnen kwamen rollen. Jep, een tikkie vervelender geluid dat die opeens zo gezellige parkiet. Maarja, dat is de dierentuin. Allemaal beschaafde dieren die wachten tot de wilde beesten weer langskomen aan de andere kant van het glas of hek.
En JAAAAA, PINGUÏNS. (Met vriendschapsarmbandjes!)
Tegen sluitingstijd en trek in ons avondeten slenterden we terug naar huis. Het restaurantje waar we wilden gaan eten was wel verlicht maar leeg; De eigenaar was op vakantie. Te lui om zelfs maar pannenkoeken te bakken hebben we eten laten bezorgen. Nadat we dat als de beesten die we zijn verslonden hadden, was het tijd voor de film: Machete Kills.
Als je de film niet kent, alsjeblieft, houd het zo. Slechter ga je ze niet tegenkomen (alhoewel.. het vervolg zal in de ruimte met star wars-achtige taferelen afspelen). Om dan meteen maar de hersenspoeling compleet te maken gooiden we er ook maar even ‘This is the End’ tegenaan (niet zo heel stiekem vind ik hem best grappig. Kom op, the backstreet boys die een optreden geven in de hemel?) . En toen was het daar ineens:
BOEEM!!
Bedtijd.
Alle kussens van de bank (en dat zijn er nogal wat) werden naar mijn kamer gesleept om de vloer om te toveren tot een prachtig kingsize-bed waar Stuard en monsieur de nacht door zouden brengen. Pinkie werd het trapje van mijn tweepersoonshoogslaper op gesleurd (Ja, dat Ikea-ding). Hier zou ik nog spijt van krijgen, want jemigg, wat kan die meid meppen in haar slaap!
En plots was deze wonderlijke dag over.
Oh Happy May 